Spectaculaire luchten & landschappen (jan/feb 2006)

Deze keer geen verhalen, maar "slechts" een paar geweldige luchten en landschappen in Canberra. In het begin was ik enigszins teleurgesteld in de lucht, aangezien deze overwegend strak blauw was (ja, ik weet dat jullie dat op dit moment niet onprettig zouden vinden in Nederland, maar je raakt er hier wel op uitgekeken!). In de tussentijd heb ik echter al wel wat moois gezien. Genieten jullie even mee?





Deze laatste foto is een combinatie van 9 (!) verschillende belichtingen (oftewel, foto's met verschillende instellingen). Meestal is de grond heel donker als je een foto van de lucht maakt en zitten er vaak overbelichte gedeeltes in de lucht. Door verschillende belichtingen te combineren kun je een HDR (High Dynamic Range, oftewel foto met een heel breed lichtspectrum) foto maken. Als je deze dan weer omzet naar een beeld voor beeldschermen (die een low dynamic range hebben) kun je heel mooi alle details zien.

Op bezoek bij Marissa in Sydney (27 t/m 29-1-2006)

Tijdens mijn bezoek aan Dennis (zie deze sectie van een tijdje terug) had ik een vriendin van hem ontmoet, Marissa. Zij is een kunstlerares in Sydney. Ze had mij uitgenodigd om, wanneer ik weer een keer naar Sydney wilde komen, een tour van een Sydney-insider (zij dus) te krijgen. Op die manier kon ik ook de "andere" kant van Sydney zien en bovendien een gratis slaapplaats hebben.

Zodoende ben ik dit weekend wederom naar Sydney geweest. Dat betekende dus eerst een rit van z'n 3,5 uur. Het is vreemd dat de tourbussen in Australie zo groot zijn (zie foto) maar dat je toch niet voldoende beenruimte hebt. Als de bus maar halfvol zit is dat geen probleem, maar op de terugrit kwam ik erachter dat, voor iemand van mijn lengte, een dubbele zitplaats echt geen overbodige luxe is voor zo'n rit.



Ik "spam" jullie maar weer met een luchtfoto, aangezien de luchten hier soms aardig imposant zijn (is dat omdat je verder kan kijken door de geringe bebouwing of omdat bekende landschappen zoals in Nederland gewoon geen indruk meer maakten?). Dat stukje land dat je aan de onderkant van de foto ziet is Lake George. Ik hoor jullie denken: "Lake? Meer?" Jep! Het is een meer dat eens in de zoveel jaar water heeft en op andere momenten staat het gewoon droog, is het een grote vlakte. Na vele spookverhalen in het verleden blijkt nu dat het met grondwater (duh) te maken heeft.

Aangekomen in Sydney was er 1 foto die ik zeker wilde maken: een panorama vanaf het balkon van Marissa. Ze heeft waarschijnlijk een van de beste uitzichten in Sydney (vanuit een residentieel gebouw dan, de wolkenkrabbels daargelaten) . Bekijk het zelf op deze ruim 180 graden panorama, al zul je het origineel moeten downloaden om de stad (links), het Opera House en de Harbour Bridge (daarnaast) en het meer (rechts) goed te zien...

O.k. om jullie wat moeite te besparen... hier zijn wat close-ups van het Opera House & Harbour Bridge en van het meer met bootjes (gemaakt met de zoomlens):


Na een heerlijke vis (klaargemaakt door de moeder van Marissa) gingen we een wandeling maken langs rustige (lees: geen toeristen) waterkanten met hier een daar vele bootjes/jachtjes.

Daar zie je het andere gezicht van Sydney: de woonwijken, de kleine parkjes; daar waar iedereen woont en leeft. Het had meer weg van een kustgebied in Europa dan Australie: de bouwstijl (in ieder geval minder flashy dan het centrum), het groen en de rotsachtige grond waarop de huizen gebouwd waren. Soms waren er mooie doorkijkjes tussen de huizen door die vlak tot pal naast het water lagen. Toen de zon eenmaal onderging liepen we langs een pier die er zeer surreeel uitzag. Ik heb er met veel moeite een scherpe foto (zonder flits) van weten te maken en het volgende resultaat (met het bewegende water meer op mist gelijkend):

...veel vreemder krijg je ze niet :)

Die avond hebben we nog lang op het balkon (+ uitzicht!) gepraat over van alles en nog wat. Het is wel weer even verfrissend om eens een goed gesprek met een "vaag kunstenaars-type" te hebben, na zo'n 4 maanden rond wetenschap-types te hebben gehangen. Het vergt even wat schakel-vermogen om in de gedachtengangen en verbanden te komen, maar het werkt bijzonder relativerend om dingen eens niet van een rationeel-causaal maar een meer symbolische kant te bekijken!

De volgende dag besloot Marissa me mee te nemen naar (volgens haar) een van de beste stranden van Sydney. Ze kwam daar al sinds haar ouders hier jaren geleden waren komen wonen. Wat ze er niet bij had gezegd (voordat we op de bus zaten) was dat het een naakt-strand was! Sodeju... Dat plaatste me voor een dilemma. Natuurlijk wilde ik dat geweldige strand zien, maar of ik zou daar als enige in mijn zwembroek rondlopen of ik moest daadwerkelijk uit de kleren. Ik besloot te wachten tot ik daar was om mijn besluit te nemen... Eenmaal daar aangekomen was het besluit vrij eenvoudig. Ik was nog nooit op een naakstrand geweest, maar de sfeer was zo "normaal", zo niet-gefocused op het naakt-zijn, dat mijn schroom al vrij snel verdween. Even later zwom ik poedelnaakt in de Sydneyse zee. Best bevrijdend moet ik zeggen. Het was een interessante ervaring, wederom heel relativerend. Of ik het snel nog eens zal doen, is een andere zaak...

's Avonds hebben we pizza gegeten. De pizza's van de restaurants zijn prima hier, maar de pizza's van de supermarkt zijn werkelijk niet te eten. Op een of andere manier bakken ze niet goed af en de bodem is meer brood/plastic achtig, in ieder geval heeft het niets met pizzabodems te maken. Effin, daarna nog uitgeweest naar een relaxe bar in Sydney met Lucy, een vriendin van haar. Lekker gedanst, voor de rest weinig enerverends... En toen we weer thuiskwamen, weer dat geweldige uitzicht (ik raakte er maar niet op uitgekeken). Ook bij nacht zeer de moeite waard:


De volgende wachtte de bus alweer op mij om terug te gaan. In gedachten zei ik: "Dag Sydney, stad met je vele gezichten."

Australia Day (26-1-2006)

Ik besloot Australia Day (een nationale feestdag in Australie) in mijn nieuwe huisje te vieren met mijn een aantal huisgenoten. Een paar vrienden van zowel CJ als Alex kwamen langs. In de middag hebben we backyard (achtertuin) cricket gespeeld, wat neerkomt op cricket zonder al te veel regels. Zeer vermakelijk, zeker omdat ik deze sport nog nooit eerder gespeeld had en de regels (laat staan de tactieken) maar beetje bij beetje begin te begrijpen. Daarna wat nagebabbeld over de wedstrijd en wat van de barbeque gegeten (een must op Australia Day!).

Dit zijn CJ (midden) en 2 van zijn vrienden.

Hier vond ik dat ik wel een mooie "capture" had gemaakt.

Hier is Alex (huisgenoot) de barbeque aan het inspecteren. Zie je de bak boven zijn hoofd? Daar zaten ooit bloemen in, totdat de barbeque eronder kwam te staan.


En toen werden we nog getrakteerd op een luchtacrobaat die "Let's Celebrate!" in de lucht schreef. Helaas was hij niet snel genoeg en waren de eerste letters al uitgevaagd toen hij de laatste had geschreven. Ik vraag me nog steeds had hoe ik kon schrijven in de lucht terwijl hij temidden van zijn eigen letters vloog. Hij maakte wel mooie curves.


En zo beleefde ik mijn Australia Day op een rustige manier, maar wel geheel in stijl (cricket spelen en kijken op tv, barbeque en gezelligheid). Ik vond de vele Australische vlaggetjes wat overdreven, maar toen ik aan de versieringen (van o.a. de kinderfietsen) op koninginnendag dacht, besloot ik wijzelijk mijn mond daarover te houden... Uiteindelijk houden we allemaal toch van ons vaderland & moedergrond.

Australian Night (25-1-2006)

De avond voor Australia Day was er in Canberra een muziek-festival. Nou ja, muziek-festival. De hoeveelheid muziek stond gelijk aan de hoeveel effectieve minuten gevuld met muziek tijdens een Idols uitzending. Na ieder nummer waren er mededelingen over "The Australian of the Year", foute spelletjes met zonnecreme, meat pies en Australisch bier en hersenloze live interviews. De muziek was zeer Top40 en verklaarde het gebrek aan jeugd ouder dan 16 in het publiek.

Desondanks was het gezellig, aangezien we lekker eten en drinken hadden. Op deze foto's zijn de mensen van CSIRO te zien, v.l.n.r. Alex (die Foster bier aanprijst zonder duidelijke reden, de smaak kan het niet zijn geweest), Jocelyn (roadtrip genoot en nu ook vriendje van Alex), Shannon (te druk aan het eten om naar de camera te kijken), Dana (die voorover leunt om te voorkomen dat die reus die voor haar zit haar voor de camera verbergt) en ikzelf. Na wat moeite wilde Shannon wel in de camera kijken.


Wat pogingen om het festival vast te leggen:


Toen het bleek dat het te druk was om goeie foto's van het festival te maken, besloot ik de weg die tussen het voorste en achterste gedeelte van het publiek lag, te fotograferen, aangezien de rijen auto's en passerende auto's wel interessant uitzag.

Eerste foto's in een nieuwe omgeving (22-1-2006)

Ik woon nu praktisch aan de andere kant van het centrum. Het gedeelte waar ik eerst zat was vooral woonwijken en parken. Het gebied waar ik nu iedere dag doorheen fiets is behoorlijk anders: ik fiets langs het parlementsgebouw, de ambassades, over de grote brug met uitzicht over het meer en langs de musea. De afstand is iets groter; de rit een stuk vermoeiender. Daar waar de rit naar Dickson (vorige wijk) vooral vlak was, is Deakin (nieuwe wijk) een stuk heuveliger en kom ik er niet zonder zweetdruppeltjes vanaf.

De eerste dag besloot ik maar meteen naar de supermarkt te fietsen. Deze ligt een stuk verder weg dan in Dickson, maar we hebben een IGA om de hoek, een soort van slijterij + dure supermarkt. Het interessante is dat gewone supermarkten hier geen alcohol in de winkel mogen verkopen; dat gebeurd in een aparte winkel ernaast. Wie weet gaat het in Nederland ooit ook nog eens zover komen met de geplande nieuwe alcoholwetgeving voor 18+ (jaja, ik houd alles goed bij van wat er in Nederland gebeurt!).

Ik besloot mijn camera mee te nemen naar de supermarkt: je weet nooit wat je tegenkomt onderweg! En zo geschiedde het dat ik niet voor het donker terug was, omdat ik zoveel moois tegenkwam. Zo zag ik wat kangeroes gewoon in de weide langs de weg hupsen en scheen de avondzon schitterend op de omgeving. Hier wat sfeerfoto's van de nieuwe omgeving:


De weg naar de supermarkt, links waarvan ik vond...


Mooie texturen in gras en bomen... en in details in het gras!


De avondzon op de bomen. De kleuren sprongen eruit en niet alleen op de foto!
Het licht was fascinerend. Deze boom zie je overigens veel in Australia, en het afvallen van de bast is normaal.


De highway vanaf de brug, met op de achtergrond de bergen.


En de vogels op de elektriciteitskabels...

...soms leidend tot zwaar abstracte beelden!

Zo, dat was de omgeving. Ik heb ook al wat foto's van het nieuwe huis, maar helaas was ik in een creatieve bui, dus zijn het niet echt standaard zie-hier-mij-huisje-kiekjes.


Dit is een vreemde foto. Het lijkt dag (de lucht is licht), maar er is licht vanuit het huis (schijnende door lamellen) dat de achtertuin inschijnt. Hoe is het mogelijk dat je dit licht kunt zien overdag? Als je goed kijkt kun je zien dat de boom in de achtegrond bovenaan wat vaag is. Dit wijst op een lange sluitertijd van de camera. Het is dus toch nacht. De lucht is zo helder omdat de maan op de wolken scheen en door de lange sluitertijd wordt het licht vele malen versterkt.


Deze foto vond ik zelf erg gaaf. De oude tafel, de bewegende kleren aan de waslijn (door de lange sluitertijd zo vaag) en de wolken die door de maan verlicht worden. Met daarbij wederom het licht vanuit het huis en de (originele, niet gephotoshopte) beige/bruine kleuren is dit, al zeg ik het zelf, een interessant beeld.

Binnenkort meer (functionele) foto's van het huis!

Laatste nacht op Stockdale street (21-1-2006)

Omdat mijn huisgenoten al lang wilden verhuizen en de huur van het huis begin februari gingen opzeggen, moest ik een nieuwe kamer zoeken. Daar was ik niet zo heel rouwig om, aangezien ik mijn huisgenoten vrijwel nooit zag, en de mededelingen van een van de twee (de dame) vooral gericht waren op dingen die ik verkeerd deed. Zo kwam ik bijna 2 weken thuis van de roadtrip en waren allereerste woorden horen, terwijl ik mijn spullen een voor een het huis insjouwde: "kun je de deur steeds achter je dicht doen, anders wordt het zo warm binnen". Persoonlijk verwacht ik eerder een "hoi, hoe was de reis", maargoed.


De laatste avond: afscheid nemen van het zo bekend geworden uitzicht vanaf de "front porch"
Zo kwam het dus dat ik een nieuwe kamer moest zoeken, wat niet makkelijk is als je hem maar voor 3 maanden wilt huren. Gelukkig vond ik een stel aardige studenten die mij wel zagen zitten (en ik hen). De huur is 2/3de van de huidige huur, de kamer 2 keer zo groot en naar het lijkt de huisgenoten socialer en gezelliger. Laten we hopen dat mijn goede hoop terecht is!

Dag 10 - de laatste kilometers (6-1-2006)

En toen was het avontuur over. De laatste dag was het eigenlijk alleen nog maar rijden, want we nog zo'n 350 kilometer te gaan en moesten de auto leeg inleveren om 5 uur. Na de vermoeiende dagen heb ik deze dag veel in de auto geslapen en naar buiten gestaard, luisterend naar de Dandy Warhols. Deze dag hebben we nog veel geluisterd naar een van de CD's die ik speciaal voor de roadtrip had gemaakt: een CD met songs die allemaal het woord "road" in de titel hebben. Denk aan "King of the Road" van Randy Travis (de favoriet van de CD!), "Roadhouse Blues" van de Doors en "The Long and Winding Road" van the Beatles (die we bij voorkeur luisterden op oneindig lange rechte wegen).


Nog een laatste picknick.

Een laatste eenzame-boom-foto (om het af te leren).

De auto stond er monter bij, als in een auto reclame. Helaas moesten we afscheid nemen van ons betrouwbare paardje.

En bij thuiskomst, tijdens het uitpakken, werd ik verrast door een nieuwe huisgenoot. Hij was niet al te spraakzaam, maar hij maakt zich nuttig in het huis (vliegjes eten en zo):


En hiermee komt deze reis in beeld en woord ten einde. Ik hoop dat jullie een beetje een idee hebben gekregen van de schoonheid en veelzijdigheid van Australie. Het was een reis die voor herhaling vatbaar is... nietwaar, Alexander? ;)

Dag 9 - Een lange rit naar Albury (5-1-2006)

In deze dag was er helaas niet teveel activeiten. Zoals op de kaart (zie eerste bericht over roadtrip) te zien is, moeten we zo'n 500 kilometer afleggen. Aangezien de maximale snelheid die te rijden is tussen de 80 en 100 kilometer per uur is en we vaak ergens stopten voor eten of drinken, hebben we zo'n beetje de hele dag gereden.


In de ochtend hebben we eerst nog even afscheid genomen van de zee. Een diepe snik en een groooote panorama. De twee personen in de foto zijn Shannon en Jocelyn, die de laatste schelpjes rapen.



Later, verder landinwaarts, nog een mooi uitzicht vanaf een berg over de bossen en een rivier. Inde middag stopten we in Ballerat, een oud mijndorp dat is uitgegroeid tot een gezellige stad met een mooie hoofdstraat. Er was ook nog een reconstructie van een oud mijndorp, maar dat leek teveel op de Efteling om het geld aan te spenderen...


Langs de weg stonden veel van die mooie, solitaire bomen. Vooral de dode bomen ziener vaak geweldig uit. Aan het einde van de dag was de zon zich ervan bewust dat het onze laatste dag was en besloot het waardig af te sluiten.


En toen nog deze panorama (jaja, mijn nieuwe hobby):


In Albury aangekomen hebben we een hotel gezocht en heerlijk in een eigen kamer met bad geslapen. Er was karaoke in de bar en we konden het niet laten ons even onder de lokale bevolking te begeven. Shannon zong op het podium met "I Love Rock'n Roll" de sterren van de hemel, zelf probeerde ik mijn stembanden te teisteren met "Wonderwall". Het ging best lekker (na wat biertjes) en het publiek was zeer enthousiast. Een man in het publiek kwam later naar me toe, bedankte me en vertelde hoe een aantal artiesten die lied voordroegen toen bij in Bosnie diende als soldaat en dat het lied veel in hem losmaakte.

De nacht was warm, ondanks de luidruchtige airco in onze kamer, maar het bed was zacht.

Dag 8 - De twaalf apostelen (4-1-2006)

Het grote doel van deze dag was de twaalf apostelen (the Twelve Apostels) te zien. Dit zijn (niet langer) 12 (een aantal zijn in de zee gevallen) rotspartijen die langs de kust staan. Het is een van de belangrijkste toeristische natuurspecktakels van de staat Victoria.



We reden ernaartoe over de Great Ocean Road. Dit is een weg die langs de bergen aan de kusten loopt. Toeristen werden eraan herinnert dat men hier aan de linkerkant van de weg rijdt :-).


Al was het bewolkt en mistig, het uitzicht vanaf de weg was geweldig. Deze foto maakte ik vanuit de rijdende auto.

Op weg naar de twaalf apostelen zag ik de volgende majestueuze natuur-taferelen (vooral de tweede foto is een stuk beter wanneer bekeken op groot formaat):


En toen: daar waren ze...



Deze panorama (gemaakt op basis van 3 foto's) geeft een goed beeld van de wijdsheid.

We hoopten vurig op een mooie zonsondergang, maar na een hele dag die bedekt was met een dik wolkendek geloofden we waar niet meer zo in...

Tada! De zon besloot toch nog even een schilderachtig beeld af te leveren! (wederom opgebouwd uit 3 foto's). We stonden met open monden te kijken. Het licht was ronduit magisch, die de omgeving in een warmrode gloed onderdompelde.

Dit waren de laatste spartelingen van de zon terwijl zij onderging.

De rit naar onze jeugdherberg was stil. We waren alle drie aan het nagenieten van wat we gezien hadden.