Weekendje Sydney: Mardi Gras (3 t/m 5-3-2006)

Dit weekend ging ik met Alex naar Sydney. Eveneens ging Nathalie (het meisje dat Alex in Canberra ontmoette en onderhand zijn vriendinnetje is!) mee. Om mij niet in eenzaamheid te laten wegkwijnen was er gelukkig ook nog een vriendin van Nathalie die we aldaar zouden ontmoeten.

Alex had een niet lichte reis achter te rug: bijna 900 kilometer vanuit Melbourne naar Sydney in een bus! In vergelijking had ik het een stuk makkelijker: 3,5 uurtjes in de bus vanuit Canberra. Desondanks niet een prettige rit, met mijn beenlengte en een propvolle bus... In Sydney merk je al fotofiel gelijk dat de grote stad veel meer prikkelt dan Canberra: in het eerste uur had ik al gelijk twee interessante kiekjes te pakken:


In de wijk Newtown ontmoeten we Carli, een middelbare school vriendin van Nathalie. Ze blijkt fotografie te studeren (!) en vanzelfsprekend raakte ik dus makkelijk met haar aan de praat. Onderweg pakten we nog even een pizza voor de hongerigen onder ons. Daar ik geen honger had (ik had net een kliekje van de dag ervoor opgegeten toen ik aankwam), pakte ik maar mijn camera en proberen het smikkelen vast te leggen.


Na een bezoekje an Carli's huis (zie onderstaande foto voor een foto van Carli's straat en de zonsondergang die dag!) ging we langs de "bottleshop" voor een biertje. Hier in Australie wordt er geen alcohol verkocht in de supermarkt: je kunt het alleen krijgen bij "bottleshops" en convenience stores (een soort van kleine en dure supermarktjes).


Na in een nabij parkje te hebben gezeten en wat bijgekletst te hebben, besloten we de stad in te gaan. Daar niemand echt zin had om in een drukke bar te gaan zitten, besloten we Hyde Park op te zoeken; een van de bekendste en meest centraal liggende parken in Sydney. Daar hebben de hele nacht op het zachte gras gezeten/gelegen en terwijl Alex en Nathalie vooral aandacht voor elkaar hadden, praten Carli en ik verder over fotografie, maakten we foto's en luisterden we naar de muziek op Alex' iPod. Hieronder een van de foto's die ik genomen heb: links poseert Carli (het lijkt alsof ze zich verveeld, maar ik hoop dat dat deel is van het poseren :-) en achter de tas Alex en Nathalie...


Toen we in de vroege ochtend naar huis c.q. jeugdherberg liepen, viel mij op dat er tenminste 1 iemand was die even lang als ons was opgebleven (of was diegene net wakker??).


Gaaaaappp... ow sorry... de volgende ochtend middag opgestaan en samen met Alex opnieuw naar Newtown begeven om Nathalie en Carli op te wachten. Vandaag was het Mardi Gras en dat betekende een grote parade (ala carnaval) door de stad, verzorgt door de vele homo's en lesbienes die de stad rijk is (Syndey staat bekend als de gay-stad van Australie). Al wachtend op het tweetal schoot ik nog deze foto van een typische straat in Newtown:


Eindelijk kwamen daar de dames. Gewapend met mijn telelens ving ik Nathalie's spontane aankomst:


In de avond gingen we naar de "gay-parade". Alex en Nathalie wurmden zich naar voren voor een goed plaatsje. Zelf vond ik het nogal asociaal om met mijn lengte vooraan te gaan staan; zo zou ik minimaal een dozijn mensen het zicht ontnemen! Samen met Carli bekeek ik de optocht vanaf iets verder af. Hieronder enkele sfeer-impressies van de optocht. Veel dynamiek in de optocht, veel dans natuurlijk (je kunt zeggen wat je wilt, maar de meeste homo's hebben een goed gevoel voor ritme en kunnen goed dansen!). Daarnaast ook aardig wat "bloot"; vrij bescheiden hoor, de aanblik was nooit schokkender dan die in een zwembad, maar natuurlijk gezien de omgeving wel wat vreemder!


Interessant was een verhaal dat een van de toeschouwers aan ons vertelde. Hij vertelde dat deze parade ooit begonnen was als een protest van de homoseksuele bevolking van Sydney in de jaren '70. Toen werd de optocht (bestaand uit zo'n 30 mensen, nu zijn het er honderden en honderden!) veroordeeld door de politieke partijen. Nu het is uitgegroeid tot een groot festival en het meer geaccepteerd is, zag je alle politieke partijen in de optocht voorbij komen, uitgerust met de boodschap dat ze "de gay-community in Sydney steunden in hun strijd voor gelijke behandeling". Hoe dingen kunnen veranderen!

Vlak na de optocht, terwijl Carli en ik op Alex en Nathalie aan het wachten waren, gebeurde er wat opmerkelijks... het leek zowaar of er vonken over en weer sprongen! Kreeg Wouter dan toch nog eindelijk kriebels in zijn buik in Australie?

Toen we weer alle vier herenigd waren, gingen we de stad in. Het uiterlijk van de stad lag in tussen een gewone uitgaansavond en een carnavalavond; niet zoveel mensen verkleed, maar wel een grote gezellige chaos! We ontmoetten nog een paar vrienden van Carli in het centrum en een komisch gesprek ontwikkelde zich tussen mij en een vriendin van een vriend van haar:

Zij: Where are you from?
Ik: Can you guess?
Zij: hmmm... England?
Ik: Close...
Zij: Germany?
Ik: Closer...
Zij: Denmark?
Ik: Nope.
Zij: I give up.
Ik: I am from The Netherlands.
Zij: Ow, dat is ook toevallig!
En zo was natuurlijk er natuurlijk een nieuwe bron aan gespreksonderwerpen aangebroken!

Na wat door de stad te hebben gestruind en tot de conclusie kwamen dat geen bar redelijkerwijs betreedbaar was met deze drukte, besloten we een taxi te zoeken om richting Carli's huis te gaan... en we kwamen erachter dat "taxi" en "Mardi Gras" niet samen gaan. We hebben ongeveer 2 uur naar een taxi lopen zoeken... Na 2 "gestolen" taxi's hebben we er uiteindelijk een weten te overmeesteren en hebben we het feest doorgezet tot in de vroege morgen in Carli's studentenhuis (met bier dat de bottleshop "voor de gelegenheid" verkocht voor 2x de normale prijs!).


Met meer slaap in de ogen dan in de nacht ervoor werden we in de zeer late ochtend getrakteerd op versgemalen koffie en besloten we de rest van de dag rustig aan te doen.

In de avond namen we afscheid van de twee meiden en moest ik bekennen dat het weekend meer in petto voor mij had gehad dan ik had kunnen voorzien: niet alleen hadden we veel lol gehad, maar ondertussen was na zo lange tijd ook weer enige concentratie van het hormoon oxytocin in mijn bloed te vinden; lichte verliefdheid...


In de nacht zijn Alex en ik nog op een pier naast het Opera House gaan zitten om te genieten van haar verlichte vormen in de nacht en om over het turbulente weekend na te praten. Twee Nederlandse jongens en het avontuur dat Australie heet. En over een maand gaan we Tasmania verkennen (dat "kleine" eilandje in het zuidoosten van Australie dat 1,5 keer zo groot is als Nederland)!

P.s. Voor hen die zich afvragen wat voor stijl Carli's foto's hebben; hier een zelfportret:

Alexander in Canberra (3 t/m 7-2-2006)

Ik heb al een tijdje niets gepost. Dat is niet omdat er niets is gebeurd, maar omdat ik het behoorlijk druk heb gehad met de stage en andere dingen en het is er daardoor een beetje bij ingeschoten. Ik zal in de komende 2 dagen even wat bijwerken, zodat jullie weer een beetje up-to-date zijn!

In de dit weekend kwam Alex(ander) langs in Canberra. De woensdag ervoor was hij aangekomen in Sydney met het vliegtuig. Het was heerlijk om weer te praten met iemand die dichter bij me staat dan de meeste mensen hier. Ondanks dat er hier veel aardige mensen zijn, betekent dat nog niet dat je zomaar een stel vrienden hebt van hetzelfde kaliber als thuis! We dronken een pilsje in het centrum en het voelde weer gelijk heerlijk herkenbaar. En natuurlijk weer de mogelijkheid om met iemand face-to-face Nederlands te praten! De eerste avond hebben we rustig aangedaan en heb ik hem in mijn huis hier ingeintroduceerd aan wat Australische biertjes.

Alex was precies op het jusite moment naar Canberra gekomen: er was zowaar wat te doen in de stad (een unicum in Canberra!). Het was multicultureel festival met veel dans, muziek en eten van over de hele wereld. Aangezien alle ambassades en politiek in Canberra zit, is er een grote varieriteit in nationaliteiten hier. Eerst ben ik even met Alex langs wat ambassades gefietst, die nabij mijn huis liggen.



De Duitse ambassade ziet er... nouja... Duits uit. De ambassade van Papua-Nieuw Guinea heel exotisch. En de ambassade van Iran... moest nog gebouwd worden! De Nederlandse was vrij saai, zag er wel enigszins Nederlands uit, maar moeilijk te omschrijven. De foto was helaas mislukt door tegenlicht; Alex was het wel gelukt, dus heb ik zijn foto gebruikt


We hebben die middag door de stad gestruind, alle heerlijk geuren van buitenlandse keukens geroken. Ik heb zelfs bij de Nederlandse kraam de oliebol gehaald, die ik tijdens Oud&Nieuw heb moeten missen! En hij smaakte als vanouds. Hier en daar kochten we kleine snacks om zo van allerlei dingen wat te proeven.



Het beste optreden was toch wel van een groep uit de Filipijnen. Met een paar drum-materialen en hun lichaam springend op de buhne maakten ze het hele publiek wild! Ze hadden ook ene schattig klein jochie bij zich die probeerde de dans op te pakken. Het leverde deze vertederende foto's op.


Die avond gingen we het "bruisende" nachtleven van Canberra verkennen, dat vanwege het festival gelukkig wat bruisender was dan normaal. In een tentje genaamd de Phoenix (ook alternatief zoals de Sittardse variant, maar dan correct gespeld!) speelde een goede band met een mix van funk en blues. Alex kon zich moeilijk stilhouden met die muziek en danste spoedig met een enkele andere in de kleine bar. Even later zag ik hem zowaar een meisje de dansvloer optrekken om mee te dansen!

We gingen nog naar twee andere barren, waaronder de Wig&Pen met zijn zelfgemaakte bieren. Na een tijdje vond Alex dat het tijd was om weer terug te gaan naar de Phoenix en ik vermoedde dat de danspartner in kwestie er iets mee van doen had... :) We zaten nog een tijdje in de Phoenix en werden ineens door het vriendengroepje van de danspartner (ze bleek Nathalie te heten) uitgenodigd om in de bar te blijven hangen na sluitingstijd; een van de vrienden bleek er te werken. Blij verrast met de "backstage-pasjes" zijn we daar nog lang gebleven: ik had interessante gesprekken met enige van de kunststudenten terwijl Alex vooral oog had voor Nathalie. Toen zonlicht door de ramen naar binnen viel wisten we dat de rit naar huis zwaar ging worden...


Om 7 uur 's ochtends zaten we op de fiets richting huis. Op de burg nog even genoten van het ochtendlicht. Is het te zien dat we enigszins moe waren?

De volgende dag heb ik Alex meegenomen naar het beste uitzicht in Canberra: de Telstra Tower. Hier heb ik al eerder foto's van op mijn weblog gezet en ik zal jullie niet weer met vele foto's lastig vallen, maar deze sprong er wel uit (ja, de kleur is versterkt):

Al was ik hier al eerder geweest, hier staan met Alex die zichtbaar onder de indruk was van het 360 graden uitzicht (het is gewoon niet in een foto te vangen), werd ik me goed bewust van waar ik was: ver van huis in een plaats die me al als "gewoon" begon aan te voelen. Maar dit uitzicht was niet gewoon! Ik genoot intens van het late avondlicht en zag nog net kans om het licht in Alex haar vast te leggen. We besloten nog net voordat de zon onderging de rondje rond de top van de heuvel te lopen. Terwijl de zo onderging werd het pad slechter zichtbaar en de spinnenwebben moeilijk te ontwijken: Jakkes!


We besloten nog net voordat de zon onderging de rondje rond de top van de heuvel te lopen. Terwijl de zo onderging werd het pad slechter zichtbaar en de spinnenwebben moeilijk te ontwijken: Jakkes! Alex legde voordat de zon onderging nog mij vast als "new world explorer"; ik ving even later de maan tussen de takken.


Het weekend was daarna voor mij voorbij. Alex is nog 2 dagen gebleven en heeft nog een uitstapje in Canberra gemaakt met Nathalie. Het was een weekend geweest van goede wandelingen, mooie uitzichten, verrassende zaken, maar bovenal het weerzien van een goede vriend. Morgen zet ik onze avonturen twee weken later in Sydney op de weblog!

Twee foto's (feb. 2006)

Geen verhaaltje, maar twee foto's die ik wel mooi vond. Beide zijn het resultaat van een techniek waarbij meerdere belichtingstijden worden gecombineerd voor een groter contrast en meer details in gebieden die normaal over- of onderbelicht zijn. Vooral de laatste van de twee is een stuk mooier als hij bekeken wordt op groot formaat (klik op de foto en klik op de pagina die volgt op de "all sizes" button boven de foto.

Spectaculaire luchten & landschappen (jan/feb 2006)

Deze keer geen verhalen, maar "slechts" een paar geweldige luchten en landschappen in Canberra. In het begin was ik enigszins teleurgesteld in de lucht, aangezien deze overwegend strak blauw was (ja, ik weet dat jullie dat op dit moment niet onprettig zouden vinden in Nederland, maar je raakt er hier wel op uitgekeken!). In de tussentijd heb ik echter al wel wat moois gezien. Genieten jullie even mee?





Deze laatste foto is een combinatie van 9 (!) verschillende belichtingen (oftewel, foto's met verschillende instellingen). Meestal is de grond heel donker als je een foto van de lucht maakt en zitten er vaak overbelichte gedeeltes in de lucht. Door verschillende belichtingen te combineren kun je een HDR (High Dynamic Range, oftewel foto met een heel breed lichtspectrum) foto maken. Als je deze dan weer omzet naar een beeld voor beeldschermen (die een low dynamic range hebben) kun je heel mooi alle details zien.

Op bezoek bij Marissa in Sydney (27 t/m 29-1-2006)

Tijdens mijn bezoek aan Dennis (zie deze sectie van een tijdje terug) had ik een vriendin van hem ontmoet, Marissa. Zij is een kunstlerares in Sydney. Ze had mij uitgenodigd om, wanneer ik weer een keer naar Sydney wilde komen, een tour van een Sydney-insider (zij dus) te krijgen. Op die manier kon ik ook de "andere" kant van Sydney zien en bovendien een gratis slaapplaats hebben.

Zodoende ben ik dit weekend wederom naar Sydney geweest. Dat betekende dus eerst een rit van z'n 3,5 uur. Het is vreemd dat de tourbussen in Australie zo groot zijn (zie foto) maar dat je toch niet voldoende beenruimte hebt. Als de bus maar halfvol zit is dat geen probleem, maar op de terugrit kwam ik erachter dat, voor iemand van mijn lengte, een dubbele zitplaats echt geen overbodige luxe is voor zo'n rit.



Ik "spam" jullie maar weer met een luchtfoto, aangezien de luchten hier soms aardig imposant zijn (is dat omdat je verder kan kijken door de geringe bebouwing of omdat bekende landschappen zoals in Nederland gewoon geen indruk meer maakten?). Dat stukje land dat je aan de onderkant van de foto ziet is Lake George. Ik hoor jullie denken: "Lake? Meer?" Jep! Het is een meer dat eens in de zoveel jaar water heeft en op andere momenten staat het gewoon droog, is het een grote vlakte. Na vele spookverhalen in het verleden blijkt nu dat het met grondwater (duh) te maken heeft.

Aangekomen in Sydney was er 1 foto die ik zeker wilde maken: een panorama vanaf het balkon van Marissa. Ze heeft waarschijnlijk een van de beste uitzichten in Sydney (vanuit een residentieel gebouw dan, de wolkenkrabbels daargelaten) . Bekijk het zelf op deze ruim 180 graden panorama, al zul je het origineel moeten downloaden om de stad (links), het Opera House en de Harbour Bridge (daarnaast) en het meer (rechts) goed te zien...

O.k. om jullie wat moeite te besparen... hier zijn wat close-ups van het Opera House & Harbour Bridge en van het meer met bootjes (gemaakt met de zoomlens):


Na een heerlijke vis (klaargemaakt door de moeder van Marissa) gingen we een wandeling maken langs rustige (lees: geen toeristen) waterkanten met hier een daar vele bootjes/jachtjes.

Daar zie je het andere gezicht van Sydney: de woonwijken, de kleine parkjes; daar waar iedereen woont en leeft. Het had meer weg van een kustgebied in Europa dan Australie: de bouwstijl (in ieder geval minder flashy dan het centrum), het groen en de rotsachtige grond waarop de huizen gebouwd waren. Soms waren er mooie doorkijkjes tussen de huizen door die vlak tot pal naast het water lagen. Toen de zon eenmaal onderging liepen we langs een pier die er zeer surreeel uitzag. Ik heb er met veel moeite een scherpe foto (zonder flits) van weten te maken en het volgende resultaat (met het bewegende water meer op mist gelijkend):

...veel vreemder krijg je ze niet :)

Die avond hebben we nog lang op het balkon (+ uitzicht!) gepraat over van alles en nog wat. Het is wel weer even verfrissend om eens een goed gesprek met een "vaag kunstenaars-type" te hebben, na zo'n 4 maanden rond wetenschap-types te hebben gehangen. Het vergt even wat schakel-vermogen om in de gedachtengangen en verbanden te komen, maar het werkt bijzonder relativerend om dingen eens niet van een rationeel-causaal maar een meer symbolische kant te bekijken!

De volgende dag besloot Marissa me mee te nemen naar (volgens haar) een van de beste stranden van Sydney. Ze kwam daar al sinds haar ouders hier jaren geleden waren komen wonen. Wat ze er niet bij had gezegd (voordat we op de bus zaten) was dat het een naakt-strand was! Sodeju... Dat plaatste me voor een dilemma. Natuurlijk wilde ik dat geweldige strand zien, maar of ik zou daar als enige in mijn zwembroek rondlopen of ik moest daadwerkelijk uit de kleren. Ik besloot te wachten tot ik daar was om mijn besluit te nemen... Eenmaal daar aangekomen was het besluit vrij eenvoudig. Ik was nog nooit op een naakstrand geweest, maar de sfeer was zo "normaal", zo niet-gefocused op het naakt-zijn, dat mijn schroom al vrij snel verdween. Even later zwom ik poedelnaakt in de Sydneyse zee. Best bevrijdend moet ik zeggen. Het was een interessante ervaring, wederom heel relativerend. Of ik het snel nog eens zal doen, is een andere zaak...

's Avonds hebben we pizza gegeten. De pizza's van de restaurants zijn prima hier, maar de pizza's van de supermarkt zijn werkelijk niet te eten. Op een of andere manier bakken ze niet goed af en de bodem is meer brood/plastic achtig, in ieder geval heeft het niets met pizzabodems te maken. Effin, daarna nog uitgeweest naar een relaxe bar in Sydney met Lucy, een vriendin van haar. Lekker gedanst, voor de rest weinig enerverends... En toen we weer thuiskwamen, weer dat geweldige uitzicht (ik raakte er maar niet op uitgekeken). Ook bij nacht zeer de moeite waard:


De volgende wachtte de bus alweer op mij om terug te gaan. In gedachten zei ik: "Dag Sydney, stad met je vele gezichten."

Australia Day (26-1-2006)

Ik besloot Australia Day (een nationale feestdag in Australie) in mijn nieuwe huisje te vieren met mijn een aantal huisgenoten. Een paar vrienden van zowel CJ als Alex kwamen langs. In de middag hebben we backyard (achtertuin) cricket gespeeld, wat neerkomt op cricket zonder al te veel regels. Zeer vermakelijk, zeker omdat ik deze sport nog nooit eerder gespeeld had en de regels (laat staan de tactieken) maar beetje bij beetje begin te begrijpen. Daarna wat nagebabbeld over de wedstrijd en wat van de barbeque gegeten (een must op Australia Day!).

Dit zijn CJ (midden) en 2 van zijn vrienden.

Hier vond ik dat ik wel een mooie "capture" had gemaakt.

Hier is Alex (huisgenoot) de barbeque aan het inspecteren. Zie je de bak boven zijn hoofd? Daar zaten ooit bloemen in, totdat de barbeque eronder kwam te staan.


En toen werden we nog getrakteerd op een luchtacrobaat die "Let's Celebrate!" in de lucht schreef. Helaas was hij niet snel genoeg en waren de eerste letters al uitgevaagd toen hij de laatste had geschreven. Ik vraag me nog steeds had hoe ik kon schrijven in de lucht terwijl hij temidden van zijn eigen letters vloog. Hij maakte wel mooie curves.


En zo beleefde ik mijn Australia Day op een rustige manier, maar wel geheel in stijl (cricket spelen en kijken op tv, barbeque en gezelligheid). Ik vond de vele Australische vlaggetjes wat overdreven, maar toen ik aan de versieringen (van o.a. de kinderfietsen) op koninginnendag dacht, besloot ik wijzelijk mijn mond daarover te houden... Uiteindelijk houden we allemaal toch van ons vaderland & moedergrond.