Dag 6,7 (& beetje 8) - Melbourne (2 t/m 4-1-2006)

De eerste dag in Melbourne besloot ik rustig door te brengen. Beetje de stad verkennen, kijken hoe het is opgebouwd. We hadden met z'n drieen besloten om overdag in Melbourne apart door te brengen, zodat iedereen kon zien wat ie wilde zien en zodat even van elkaar af waren na 5 dagen :-) . Ik nam er de tijd voor, aangezien ik hier waarschijnlijk nog wel een keer vaker zal komen (Alexander gaat hier een half jaar studeren en het ligt "slechts" 600 kilometer verderop). Melbourne is in verhouding tot Sydney een relaxere stad. Minder hoogbouw, minder gestresste mensen en meer ruimte voor kleine vreemde winkeltjes, restaurantjes en terrasjes.


Natuurlijk mochten een paar echte "ansichtkaart"-shots niet ontbreken in mijn collectie. Maar Melbourne zit vol met activiteit en moois. Hier een selectie van de foto's tijdens mijn ronddolen:
Melbourne's verkeer

Mensen onderweg

Patronen & texturen

Oud & Nieuw

Hoog Sammie, kijk omhoog Sammie

Deze laatste foto heeft nog een leuke wetenswaardigheidje erbij. In den jongen jaaren van Melbourne werd deze toren gebruikt om kogels te maken. Hoe? Men liet van bovenaf een druppel heet lood naar beneden vallen en bij de tijd dat de druppel beneden, was deze druppel afgekoeld EN bovendien perfect rond. Slimme jongens, die Australiers!



Dit zijn wat foto's van het RMIT (Royal Melbourne Institute of Technology) waar Alexander gaat studeren. Midden in de stad behelst het een complex van zeer verschillende gebouwen: van speels (1ste foto) tot statig (2de foto). En de derde foto? Dat is vast de studenteningang ;-)


De volgende ochtend een cappuccino die ik haast niet op durfde te drinken (omdat je twijfelde of het mijn koffie of een stuk kunst op mijn tafeltje was). Deze was wel zeer welkom, aangezien ik de avond ervoor nog tot 3 uur had zitten kaarten met andere jongeren in het hostel (zie bar rechts).

Daarna ben ik naar de Stanley Kubrick (een der beste regisseurs van de 20ste eeuw) expositie geweest. Ik had al vernomen dat het doorlopen ervan flink wat tijd kostte en niets was minder waar: ik deed er zo'n 4,5 uur over. Geen foto's van alle mooie "relikwieen" van zijn films, aangezien er geen foto's mochten worden gemaakt.


Even dacht ik een standbeeld van Toon Hermans in Melbourne tegen te komen... maar het bleek een Australier te zijn.


Ergens verderop zag ik een hele vreemd lichtspel op een muur. Eerst dacht ik dat het een of andere kunstvorm was, maar toen ik naderbij kwam, zag ik dat het vreemde licht de waarspiegelingen waren van vele ruiten van een groot glazen flatgebouw dat recht tegenover het gebouw stond. Niemand leek er naar om te kijken; ik kon haast niet geloven dat ik de enige was die het bijzonder vond.


Deze mooie fontein stond voor een museum waar een expositie gaande was over kunst en de popcultuur van de 60's (die ik heb moeten laten schieten voor Stanley Kubrick!).

's Avonds heb ik nog de dames meegesleurd om uit te gaan in Melbourne (over het algemeen waren ze in de avond vrij snel moe). Ze waren nogal kieskeurig: een bandoptreden in een groot oud cafe aan het strand was te luid, een drukke danstent te druk. Uiteindelijk belandden we in een verlaten bar. De cocktails waren halfgeld (mooi!), maar toen ze de barman vroegen om wat dansmuziek op te zetten en in de lege bar gingen dansen, vroeg ik me toch af wat Noord-Amerikanen verstaan onder een "geslaagd avondje uitgaan"...

De volgende dag weer heel vroeg op weg, terug naar Dana's huis om de auto op te halen...

...de alcohol van de 2 cocktails had er bij de dames goed ingehakt :-) (grapje)

Weer in de auto en op weg maakten we ons op voor een tocht langs de "Great Ocean Road" en richting de "Twelve Apostles"...

Roadtrip - dag 5: van Toora naar Melbourne (1-1-2006)

De ochtend was vroeg en Toora sliep nog. We aten een simpel Australisch ontbijt, cereals (cornflakes), en ging weer op weg. Voordat we naar Melbourne gingen, wilden we nog naar Wilson's Promontory National Park (vertederend "Prom" genoemd door de Aussies). The Prom is het aanhangsel onder Toora op de map, het lijkt op een gigantisch schiereiland.


Eerst nog even een "watervalletje" bezocht nabij Toora.


Onderweg, langs "the long and winding road", lag zomaar een gigantische lap schitterend golvende grond te koop. Hoe heerlijk moet het zijn om daar te leven? En hoe frusterend moet het zijn als je net terug bent van boodschappen doen in het dorp 50 kilometer verderop en je komt erachter dat je het toiletpapier vergeten bent??


Terwijl we het Promontory Park naderde, werd het weer slechter. Voor het eerst in dagen zagen we dingen die op wolken leken en langzaam begon het te druppelen... Toen we aankwamen in het centrale gedeelte van het park was het al aan het motregenen, maar we besloten geen mietjes te zijn en de berg "Mount Oberon" te beklimmen. Het eerste stukje werden we de berg op gereden door een bus. Toen we uitstapten was de motregen niet meer alleen mottig. Shannon en Jocelyn hadden een regenjas bij zich; ik alleen een paraplu (wie heeft regenkleding in Australie nodig?!?).


De beklimming was ondanks de aanhoudende regen heerlijk. Ondanks dat er een driekwart jaar geleden een bosbrand was geweest en de meeste bomen nog zwartgeblakerd waren, rook het door de regen naar heerlijke fris Eucalyptus (waarschijnlijk door de Eucalyptus-bomen :-). De mist, de dauw, de regen en de geur drongen door tot op de huid en in de longen. Aangekomen op de top van de berg, na ongeveer een uur, was het uitzicht onbeschrijvelijk... leeg. 10 meter voor ons zagen we nog de vage vorm van de zendmast die op de top stond; daarna was het alleen nog het wit van de mist. Ik heb niet de moeite genomen om daar een foto van de maken!

De weg naar beneden was een stuk aangenamer. We voelden hoe het water in onze schoenen sopte, maar we liepen tenminste naar beneden. Onderweg zag ik nog dit beeld en ik kon het niet laten om (ondanks dat de camera bijna leeg was en het bedienen van een camera in de regen met een paraplu in de handen gene pretje is) het vast te leggen:



Beneden aangekomen hebben we een heerlijke warme douche genomen (er was daar een camping) en droge kleren aangetrokken. Met een heerlijk voldaan gevoel stapten we de auto weer in. Was er een beter begin van 2006 mogelijk, dan deze confrontatie met de elementen?

In Melbourne hebben we bij Dana (een studente die in de zomer bij CSIRO werkt) gegeten. Haar ouders zijn Chinees en we kregen de meest verrukkelijke Chinese gerechten voorgeschoteld... geeneen leek op wat we in Nederland krijgen, het waren compleet andere gerechten! Daarna heeft Dana ons naar onze jeugdhostel gebracht; een hippe & moderne. Niet dat we daar die avond veel oog voor hadden: we waren doodop en doken het bed in.

Roadtrip - dag 4: van Orbost naar Toora (31-12-2005)

De volgende ochtend vertrokken we uit Orbost.


De gang in het hotel zag er vrij "creepy" uit, zelfs in de ochtend en met wat photoshopping lijkt het haast wel op een scene uit een griezelfilm.


Jocelyn's knuffel werd naast haar gestationeerd in de auto (ja, aan de rechterkant is aan de bestuurderskant) en de reis werd voortgezet.


Onderweg stopten we voor de lunch in een park in een dorpje. De sfeer was lekker loom en relax; in de 35 graden was dat ook zeker verstandig om niet oververhit te raken. Eerst werden we alleen omringt door pauwen en nieuwsgierige kleine vogeltjes, later bleek er een kinderfeestje naast ons te ontstaan met, typisch Australisch, een barbeque. Vervolgens reden we richting Paradise Beach...


...een strand dat inderdaad wel wat weg had van een droomstrand. Geen palmbomen en cocktails, maar wel een eindloos lang strand (zie onder) met mooie duinen en een blauwe zee met heerlijke golven (zie boven). 2 uur heb ik me laten meevoeren met de deiningen van de zee en de mooie schelpen lopen bewonderen. Het was Zen pur sang.



Vervolgens was het tijd om Shannon levend te begraven. Helaas wist ze te ontsnappen...

Daarom vervolgden we na een aantal uur onze weg richting onze slaapplaats voor oud&nieuw... Toora! Maar niet voordat we nog even vanaf de rotsen een eind verder een blik over de zee konden werpen.



Toora bleek een klein dorp te zijn met bijna meer windmolens dat inwoners. Terwijl wij een wandeling maakten door het dorpje kwamen we deze kat tegen (deze foto is voor jou, Wiek!).


(Photo by Shannon)
Toen we terug kwamen in het hotel was er weer plaats in het restaurant (waar zo ongeveer het hele dorp leek te dineren) en genoten wij van een gigantishe, verser-dan-verse visschotel. Deze lag bezaait met "flathead" vis, mossels, kleine garnalen, grote garnalen, gamba's, inktvisringen en... oesters! Ik heb mijn allereerste oester ooit gegeten! Shannon vertelde dat er 2 methoden waren om ze te eten: in 1 keer doorslikken of erop kauwen. Domme ik dacht: "nouja, als ze niet lekker zijn tijdens het kauwen, kan ik ze natuurlijk altijd nog doorslikken..." Helaas, het kauwen op de oesters was geen succes en ronduit smerig. Het kauwen had de inhoud (het smerige spul) naar buiten gebracht en daardoor was ook het slikken geen pretje meer. Ik weet niet of het het ooit nog eens waag, maar mocht dat gebeuren, dan wordt er niet meer gekauwd!


Vervolgens gingen we even lekker uitbuiken in onze kamer. Ik keek naar de spiegel, zag een mooie compositie en pakte mijn camera. Maar wat was dat? Die vervelende tinteling in mijn rug, die snel erger werd? Ow shit... ik groef in mijn geheugen en bedacht me dat ik mijn hele lichaam had ingesmeerd met zonnebrand op het strand, maar dat ik vergeten was een van de dames te vragen mijn rug te doen. Spoedig stond mijn rug in brand en werd er een doos ijsblokjes tevoorschijn gehaald. Jocelyn verlichtte mijn rug met hen, en een voor een versmolten de ijsblokjes als sneeuw voor de Australische zon (dat is dus dubbel zo snel als een gewone zon!).

Mijn rug bleef doorzeuren, maar het was oud&nieuw, dus ik besloot er geen aandacht aan te besteden (hetgeen niet eenvoudig was). We keken gezamelijk terug op elkaars afgelopen jaar en om 12 uur gingen we naar beneden om samen met de "locals" naar het vuurwerk te kijken. Helaas was om 1 uur het meeste feest wel voorbij en heb ik, terwijl de dames al naar bed waren, nog een lange wandeling door het stille dorp en langs de velden gemaakt.

Daar lopend - alleen, op nieuwjaarsnacht - aan de andere kant van de wereld - omringd door deze onbekende omgeving - voelde ik hoe mijn ziel rondzweefde als een druppel olie op water. Op dat moment begon ik te begrijpen hoe de meeste mensen, die naar Australie kwamen, zich moeten hebben gevoeld. Dit gedachte verbondt me weer met mijn omgeving en met een goed gevoel ging ik slapen, in een nieuw jaar.

Roadtrip - dag 3: van Bega naar Orbost (30-12-2005)

De volgende dag reden we naar Eden: een surfdorp/stadje aan de kust. Hier bezochten we het Killer Whale (orca's) Museum. Veel sterke vissersverhalen, o.a. over mensen die levend uit de maag van blauwe vinvissen werden gehaald (de blauwe vinvis is het grootste organisme dat ooit op aarde heeft geleefd, dus wat betreft ruimte was het wel mogelijk). De vissers hier werkten decennia geleden samen met de orca's om grote walvissen te vangen. De orca's kwamen de vissers melden als er walvissen in de buurt waren en wezen ze de weg. In ruil hiervoor kregen ze de tong en nog wat andere onderdelen van de walvissen die de vissers niet hoefden te hebben. Als je denkt dat dat nogal karig is van de vissers: een tong van een blauwe vinvis weegt tonnen...


Dit is "Old Tom", de bekendste orca van Australia. Hij was de leider van de orca's en was de slimste van alle orca's (volgens de vissers dan).


Eden is een mooi dorp, de huizen liggen vlak aan het strand in groene heuvels. Toen ik naar rechts keek op de plek waar ik deze foto maakte, zag ik dit schattige schuurtje. Wat heerlijk is in alle kustdorpen: de Fish 'n Chips restaurants. Een bord vol verse, gevarieerde vis en friet voor 6 euro!


We reden verder, aangezien we nog een aardige rit voor de boeg hadden. We reden door het binnenland en er was niet al te veel te zien, behalve uitgestrekte bossen (ja, je raakt snel verwend!). Ik besloot wat fotootjes te maken van de zijspiegel. De gelaagdheid van de foto's sprak me wel aan. De rode berm die je in de tweede foto in de spiegel ziet is dezeflde als de achtergrond. Veel plezier met uitzoeken hoe de reflecties in elkaar zitten!


We waren op zoek naar meer strand, maar strandden aan een riviertje. Het water was lekker, maar de blinde (stekende) vliegen waren zeer vervelend. In Australia wen je namelijk wel aan de grote hoeveelheid vliegen op en om je lichaam, maar als allemaal ineens mogelijk stekende vliegen zijn, is paranoia niet ver meer... De foto van de mooie reflectie kostte me twee steken.


In het hotel aangekomen ploften we uitgeput van de lange rit neer op onze bedden. Goede bedden voor (na afdingen) AU$ 15 p.p., oftewel 8 euro! Vooral in de dorpen die niet aan de kust lagen waren de prijzen heel gunstig.


Alle resterende energie werd bij elkaar gesprokkeld om nog wat te picnicken in een park. De zonsondergang was genieten!


Dekentje erbij en turen naar de sterren. Met een flinke sluitertijd (ongeveer 5 min) kreeg ik de sterren er mooi op, maar helaas bewegen sterren (oftewel de aarde) en waren ze niet haarscherp. Gelukkig waren ze dat in werkelijkheid wel en waren ze goed te bewonderen in de lichtarme omgeving van slechts 1 dorpje in een omtrek van tientallen kilometers (en geen stad in een omtrek van honderden kilometers).