Roadtrip - dag 4: van Orbost naar Toora (31-12-2005)

De volgende ochtend vertrokken we uit Orbost.


De gang in het hotel zag er vrij "creepy" uit, zelfs in de ochtend en met wat photoshopping lijkt het haast wel op een scene uit een griezelfilm.


Jocelyn's knuffel werd naast haar gestationeerd in de auto (ja, aan de rechterkant is aan de bestuurderskant) en de reis werd voortgezet.


Onderweg stopten we voor de lunch in een park in een dorpje. De sfeer was lekker loom en relax; in de 35 graden was dat ook zeker verstandig om niet oververhit te raken. Eerst werden we alleen omringt door pauwen en nieuwsgierige kleine vogeltjes, later bleek er een kinderfeestje naast ons te ontstaan met, typisch Australisch, een barbeque. Vervolgens reden we richting Paradise Beach...


...een strand dat inderdaad wel wat weg had van een droomstrand. Geen palmbomen en cocktails, maar wel een eindloos lang strand (zie onder) met mooie duinen en een blauwe zee met heerlijke golven (zie boven). 2 uur heb ik me laten meevoeren met de deiningen van de zee en de mooie schelpen lopen bewonderen. Het was Zen pur sang.



Vervolgens was het tijd om Shannon levend te begraven. Helaas wist ze te ontsnappen...

Daarom vervolgden we na een aantal uur onze weg richting onze slaapplaats voor oud&nieuw... Toora! Maar niet voordat we nog even vanaf de rotsen een eind verder een blik over de zee konden werpen.



Toora bleek een klein dorp te zijn met bijna meer windmolens dat inwoners. Terwijl wij een wandeling maakten door het dorpje kwamen we deze kat tegen (deze foto is voor jou, Wiek!).


(Photo by Shannon)
Toen we terug kwamen in het hotel was er weer plaats in het restaurant (waar zo ongeveer het hele dorp leek te dineren) en genoten wij van een gigantishe, verser-dan-verse visschotel. Deze lag bezaait met "flathead" vis, mossels, kleine garnalen, grote garnalen, gamba's, inktvisringen en... oesters! Ik heb mijn allereerste oester ooit gegeten! Shannon vertelde dat er 2 methoden waren om ze te eten: in 1 keer doorslikken of erop kauwen. Domme ik dacht: "nouja, als ze niet lekker zijn tijdens het kauwen, kan ik ze natuurlijk altijd nog doorslikken..." Helaas, het kauwen op de oesters was geen succes en ronduit smerig. Het kauwen had de inhoud (het smerige spul) naar buiten gebracht en daardoor was ook het slikken geen pretje meer. Ik weet niet of het het ooit nog eens waag, maar mocht dat gebeuren, dan wordt er niet meer gekauwd!


Vervolgens gingen we even lekker uitbuiken in onze kamer. Ik keek naar de spiegel, zag een mooie compositie en pakte mijn camera. Maar wat was dat? Die vervelende tinteling in mijn rug, die snel erger werd? Ow shit... ik groef in mijn geheugen en bedacht me dat ik mijn hele lichaam had ingesmeerd met zonnebrand op het strand, maar dat ik vergeten was een van de dames te vragen mijn rug te doen. Spoedig stond mijn rug in brand en werd er een doos ijsblokjes tevoorschijn gehaald. Jocelyn verlichtte mijn rug met hen, en een voor een versmolten de ijsblokjes als sneeuw voor de Australische zon (dat is dus dubbel zo snel als een gewone zon!).

Mijn rug bleef doorzeuren, maar het was oud&nieuw, dus ik besloot er geen aandacht aan te besteden (hetgeen niet eenvoudig was). We keken gezamelijk terug op elkaars afgelopen jaar en om 12 uur gingen we naar beneden om samen met de "locals" naar het vuurwerk te kijken. Helaas was om 1 uur het meeste feest wel voorbij en heb ik, terwijl de dames al naar bed waren, nog een lange wandeling door het stille dorp en langs de velden gemaakt.

Daar lopend - alleen, op nieuwjaarsnacht - aan de andere kant van de wereld - omringd door deze onbekende omgeving - voelde ik hoe mijn ziel rondzweefde als een druppel olie op water. Op dat moment begon ik te begrijpen hoe de meeste mensen, die naar Australie kwamen, zich moeten hebben gevoeld. Dit gedachte verbondt me weer met mijn omgeving en met een goed gevoel ging ik slapen, in een nieuw jaar.